Mw. Schoonhoven overleed op woensdag 28 maart in de leeftijd van 84 jaar in Tante Louise Revalidatie. Op 4 april namen we afscheid van haar in het kerkgebouw te Ossendrecht, gevolgd door de begrafenis in Hoogerheide. Mij werd gevraagd om als voorganger dit afscheid te leiden omdat Betty zich mij nog herinnerde van plm. 2008 toen ik vanuit Roosendaal consulent was in Woensdrecht. Jos van der Kooy, organist te Amsterdam, en Annejo de Keijzer, violiste, werkten mee aan de afscheidsdienst. Het werd een mooi en bijzonder geheel, samen met de vele aanwezigen; in het vertrouwen dat onze God allen nabij is die deze bijzondere vrouw missen, allereerst haar kinderen Karin en Jorrit, hun partners en haar beide kleinkinderen.
Betty kwam ter wereld in Apeldoorn waar ze haar HBS-diploma behaalde. Ze werkte o.a. als stewardess bij de KLM. In de jaren vijftig reisde ze de hele wereld rond! Door haar huwelijk met Ko (hoogleraar in Delft, overleden in 2009) bleef haar horizon ook breed. Ze was tevens een geweldige oma voor haar kleinzonen. Maar er was ook die schrijnende plek in het leven van Ko & Betty: het tragisch overlijden van hun oudste zoon Jan Allaard in 1978, als gevolg van een verkeersongeval. 
Mw. Schoonhoven probeerde te leven als een kind van God. Ze zag het als haar opdracht om goed te zorgen voor haar medemens en voor de natuur. Tijdens kerkdiensten ontleende ze vooral kracht aan de muziek en de gebeden. Ze had een warm karakter en leefde erg mee met haar kinderen en met anderen die dat nodig hadden.
Betty werkte graag in de tuin. En van de wildernis achter het huis maakte ze een prachtig paradijs. Ook muziek was één van haar grote liefhebberijen. Ze speelde zelf viool en bijna altijd stond Radio 4 aan in de keuken. Ze was een muzisch en spiritueel mens.  
En toch…bleef er het knagende gevoel dat het allemaal niet genoeg was, niet goed genoeg en dat ze niet interessant was. In die moeizame gedachten waren haar kinderen er voor haar, zeker in de laatste jaren. Zoals zij er ook voor haar kinderen was. Die zijn nu geen kind meer maar bleven wel steeds hààr kinderen. In de afscheidsdienst zongen we Psalm 103, over de vader die liefdevol zijn armen om zijn kind slaat – beeld voor onze God en ons. Ouders en kinderen: een bijzonder thema, ook in bijbels perspectief. 
Na een fatale val op Eerste Kerstdag vorig jaar heeft Betty haar geliefde woning aan de Nederheide niet weer gezien. Nu is ze Thuis gekomen. En ze ziet…wat ‘geen oog heeft gezien’. Mag zij rusten in vrede.

W. Lolkema.